ကၽြန္မနဲ ့ စာေရးဆရာဘ၀ (စာေပေရးသားျခင္းဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါးမ်ား ၁)

ကၽြန္မ စာစေရးေတာ့ ပထမႏွစ္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ ဘ၀။ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္ေလးထဲက အေၾကာင္းအရာ၊ ေခါင္းစဥ္တတ္ မရတဲ့ စာေတြ အမ်ားႀကီး ေရးခဲ့တယ္။ အေဖ ဆူတဲ့အခါ၊ အေမ ရိုက္တဲ့အခါ၊ အဘြား ေအာ္တဲ့ အခါ ညီမေလးနဲ ့ ရန္ျဖစ္တဲ့ အခါ စာေတြ ေရးခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာ မေက်နပ္စရာေတြပဲ ေတြ ့ေတြ ့၊ ေပ်ာ္စရာ ေတြပဲ ေတြ ့ေတြ ့၊ ေဒါသျဖစ္စရာပဲ ေတြ ့ေတြ ့ ဘယ္သူမွ မသိေပမဲ့ ကၽြန္မရဲ့ စာရြက္္ကေလးေတြ သိတယ္။ ေရးတဲ့အခါမွာလည္း ေဒါသ ျဖစ္စရာ ကိစၥေတြဆိုရင္ စာရြက္ေပၚ မေက်နပ္တာေတြ ေရးခ်ၿပီး စာရြက္ကေလး ကို ကၽြန္မနဲ ့ မတည့္တဲ့သူ အမွတ္နဲ ့ လံုးေခ် ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးရင္ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ရွင္း သြားေရာ။ ဘယ္သူ ့ကိုမွလည္း မထိခိုက္ဘူးေလေနာ္။

ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥေလးေတြ ဆိုရင္လည္း ၀မ္းသာ အားရ ေရးၿပီး တရိုတေသ သိမ္းထားေရာ။ သတိရ တိုင္း ျပန္ထုတ္ ၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္ေနေရာ။ ၀မ္းနည္းစရာ ကိစၥဆိုလည္း ခ်ေရးေနရင္း ငိုလိုက္ေရာ။ စာလည္း ေရးၿပီးေရာ ရင္ထဲမွာလည္း ေပါ့ သြားေရာ။ ဒီလိုနဲ ့ ကိုယ့္ရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ပတ္၀န္းက်င္ကို မထိခိုက္ပဲ ျဖတ္ေက်ာ္ေစခဲ့တယ္။

အဲဒီအက်င့္က ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြ မရွိပဲနဲ ့လည္း ေပ်ာ္ရႊင္တတ္ေစတယ္။ ပူေဆြး အားငယ္မႈ ေတြကို ေျဖသိမ့္ ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ ဘ၀ ကၽြန္မကမာၻမွာ ေရးစရာ စာအုပ္တစ္အုပ္၊ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္း ရွိရင္ ျပည့္စံုေနခဲ့ၿပီ။ ဖတ္စရာ စာအုပ္ တစ္အုပ္ပါ ရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္ အလြန္ေပါ့့ေနာ္။

ဒီအက်င့္ေတြကပဲ ကၽြန္မကို စာေရးသူ တစ္ေယာက္ အလြယ္တကူ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္။ စာစေရးခ်ိန္ ကေန ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မ အၿမဲတမ္း စိတ္ကိုလႊတ္ၿပီး ေရးေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္မတို ့ စာစေရးတဲ့ေခတ္မွာ ကြန္ပ်ဴတာ ေတြ ေခတ္မစားေသးပါဘူး။ ကို္ယ္ေရးခ်င္တာကို ဗလာစာအုပ္ေလးနဲ ့ ခ်ေရးရတာပါ။ စာေရးခ်င္တဲ့စိတ္ရွိလို ့ စေရးၿပီဆိုရင္ ဘာမွ ေတြးမေနဘူး။လက္ေရး လွသည္ ျဖစ္ေစ၊ မလွသည္ ျဖစ္ေစ၊ ၀တၳဳတိုသည္ ျဖစ္ေစ၊ ရွည္သည္ျဖစ္ေစ ဂရုမစိုက္ေတာ့ပါဘူး။ ဇာတ္သိမ္းက ေပါင္းတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကြဲတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မစဥ္းစားဘူး။ စိတ္က ေတြးလို ့ရသေရြ ့ လိုက္ေရးလိုက္တာပါပဲ။ ၿပီးမွ ျပန္ဖတ္တာ၊ ျပန္ျပင္တာ၊ အတို အရွည္ ျပန္ညွိတာေတြ လုပ္ပါတယ္။

ေျပာခ်င္တာကေတာ့ စာေရးခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဒါေတြကို စဥ္းစားလိုက္ရင္ စိတ္ကို ေဘာင္ခတ္သလို ျဖစ္ၿပီး စာေရးတာကို အေႏွာင့္အယွက္ ္ျဖစ္သြားေစလို ့ပါပဲ။ စာစေရးတဲ့သူ အေတာ္မ်ားမ်ား ေမးတတ္တဲ ့ ေမးခြန္းက ဘယ္ ႏွစ္မ်က္ႏွာေရးရမလဲ ဆိုတာပဲ။ ကၽြန္မတို ့ စာ စေရးခ်ိန္မွာ လမ္းညႊန္ေတြ၊ ဘာေတြ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ကို္ယ္ဘာသာကိုယ္ ေရးခ်င္တဲ့ ကိုယ္အားသန္တဲ့ ပံုစံေရးၿပီးမွ ကိုယ့္ပံုစံနဲ ့ ကိုက္တဲ့ မဂၢဇင္းကို ျပန္ရွာေဖြ ေရြးခ်ယ္ၿပီး စာမူေလးေတြ လိုက္ပို ့ရတာပါ။ ခုေခတ္မွာ စာေရးရတာ အရမ္းလြယ္သလို၊ ေရးႏိုင္တဲ ့ေနရာေတြ၊ အခြင့္အလမ္းေတြ အမ်ားႀကီးပါ။

ကၽြန္မတို ့တံုးက စာမူတစ္ပုဒ္ ပါခြင့္ရဖို ့ သိပ္မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ကံေကာင္းတယ္ ေျပာရမွာပါ။ ကၽြန္မရဲ့ ပထမဆံုး စာမူေလးကို ကိုင္ၿပီး မဂၢဇင္းတိုက္ကို မရြံ ့မရဲ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ အယ္ဒီတာက သေဘာ ေကာင္းစြာနဲ ့ ကၽြန္မရဲ့ စာမူကို ဖတ္ၾကည့္ေပးမယ္။ ထားခဲ့ဆိုၿပီး အသာတၾကည္ ယူထားတဲ့အျပင္ သူတို ့ရဲ့ ဒီလ ထြက္ မဂၢဇင္းအသစ္ေလးေပၚမွာ “စာေရး ဆရာမ ေမဇူးသို ့ အမွတ္တရ” ဆိုၿပီး ကၽြန္မရဲ့ ကေလာင္အမည္ ေလးကို လာေပးတဲ့ စာမူေလးက လွန္ၾကည့္ၿပီး အမွတ္တရ လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့တာ တသက္စာအတြက္ အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ခုမွ စာစေရးရံုရွိေသးတဲ့ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္ ကို အားသစ္ ေလာင္းေပး လိုက္တဲ့ စာေၾကာင္းေလး တစ္ခုပါ။ ကၽြန္မလည္း သူေျပာသလို ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္လို ့ စိတ္ပိုင္း ျဖတ္လိုက္ မိပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ ေနာက္နွစ္ပတ္အၾကာမွာ သြားျပန္ေမးေတာ့ ကၽြန္မ စာမူေလးကို ေရြးလိုက္ၿပီ။ ေနာက္ ၁လ ၂လ ေနရင္ ပါမယ္ တဲ့။ ကၽြန္မရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ကို ျမင္ေယာင္မွာပါေနာ္။ အဲဒီအခ်ိန္က စၿပီး ကၽြန္မမွာ အလုပ္တစ္ခုတိုး လာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ လကုန္ရက္ေရာက္လို ့ မဂၢဇင္း ထြက္ခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ပန္းဆိုးတန္းက စာအုပ္ဆိုင္ ေလးေတြမွာ ကိုယ့္၀တၳဳေလးေတြ ပါၿပီလားလို ့ ရင္တခုန္ခုန္နဲ ့ သြားသြား ၾကည့္ခဲ့ရတာကလည္း ဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရပါ။

ဒီလိုနဲ ့ ကၽြန္မကို ခြန္အားသစ္ေတြ ေပးခဲ့တဲ့ အဲဒီအခ်ိန္က လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့တဲ့ အလွသစ္ဆိုတဲ ့ မဂၢဇင္းမွာ ကၽြန္မရဲ့ ပထမဆံုး ၀တၳဳ “ဆံုဆည္းခြင့္” ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေလး ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလထုတ္မွာ ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ကၽြန္မ ေရးသမွ် တစ္ပုဒ္မွ အပယ္မခံရပဲ ေပးတိုင္းပါခဲ့တာ ခုခ်ိန္အထိပါ။

ခုေနာက္ပိုင္းမွာ မအားလပ္မႈေတြနဲ ့ မဂၢဇင္း ၀တၳဳေတြ သိပ္မေရးျဖစ္ေပမဲ့ ကၽြန္မရဲ့ စာေရးသူဘ၀ကို ကၽြန္မ ျမတ္ႏိုး တြယ္တာ တန္ဖိုးထားဆဲပါပဲ။ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဒီအလုပ္ကို ျပန္ေစာက္ခ် လုပ္မယ္လို ့လည္း စိတ္ကူး ထားဆဲပါပဲ။ ထို ့အတူပဲ စာေရးေကာင္းတဲ့သူေတြ၊  အေတြးေကာင္းတဲ့သူေတြ ေတြ ့ရင္လည္း စာေရးဖို ့ တိုက္တြန္းၿမဲပါပဲ။ အဲဒီ မွာ တခ်ိဳ ့က ကၽြန္မကို အထင္ႀကီးၿပီး စာ ဘယ္လို ေရးရမလဲလို ့ ေမးတဲ့သူေတြ ရွိပါ တယ္။ ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မသိတဲ့ အတိုင္းအတာ ပမာဏေလာက္ေလးနဲ ့ သိသေလာက္ ျပန္ေျပာျပျဖစ္ ပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ၀ါသနာအရ ေရးေနတာ ေနာက္ၿပီး မဂၢဇင္း ၀တၳဳေလးေတြ အပုဒ္ ၄၀ေလာက္ ေရးဖူးရံုသာ အေတြ ့အႀကံဳ ရွိတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ ေျပာတာေတြ ကလည္း မွားခ်င္ မွားယြင္းႏိုင္ပါတယ္။

တစ္ရက္ မာတီအတြက္ စာတင္မလို ့ ကြန္ပ်ဴတာရိုက္ေနရင္းနဲ ့ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္အေၾကာင္း ကၽြန္မ သတိရသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ စာအုပ္ဗီဒိုကို ေမႊေႏွာက္လိုက္ခ်ိန္မွာ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ ထြက္လာ ပါတယ္။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလက ထုတ္ေ၀တဲ့ ဆရာဦး၀င္းၿငိမ္း(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ) ေရးသားတဲ့ “ႏွစ္ေၾကာင္းေရး တစ္ေၾကာင္းျခစ္” ဆိုတဲ့ စာေပ ေရးသားျခင္းဆိုင္ရာ ဘာသာျပန္ ေဆာင္းပါးမ်ား ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးပါပဲ။

စာစေရးမယ္ဆိုရင္ စာၾကမ္းကို စေရးရမယ္။ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ၿပီး မလိုအပ္ပဲ ေဖာင္းပြေနတာကို ျခစ္ ထုတ္ရပါ မယ္ ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ႀကိမ္ ျပန္ကူး။ ကူးၿပီးသားကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္၊ ေနာက္ထပ္ မလိုတာ ေတြ ေတြ ့လာရင္ ဒုတိယအႀကိမ္ စိစစ္ရျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေပေဆာင္းပါးမ်ားရဲ့ စုစည္းမႈကို “ႏွစ္ေၾကာင္းေရး တစ္ေၾကာင္းျခစ္” လို ့ ေခါင္းစဥ္ တပ္လိုက္ျခင္းပါ။ ကိုယ္နဲ ့ အသံုး တည့္ေအာင္ လိုအပ္တဲ့ ေနရာမွာ လိုအပ္သလို ရွာေဖြတတ္ၾကမယ္ဆိုရင္ ဒီေဆာင္းပါး ေရးရက်ိဳးနပ္ပါၿပီးလို ့ စာေရးသူက ေျပာ ထားပါတယ္။

ဒီစာအုပ္ေလးမွာ စာစေရးသူေတြအတြက္ အက်ိဳးရွိ ေစတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြ အမ်ားႀကီးပါတာမို ့ ကၽြန္မ ေကာင္းတာ ေလးေတြ စုၿပီး ဖတ္ဖူးသူေရာ မဖတ္ရေသးသူပါ ဗဟုသုတ ရေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ေရးသြား ေပးပါ့မယ္လို ့ ႀကိဳတင္ နိဒါန္းပ်ိဳး လိုက္ပါတယ္ေနာ္။

ကၽြန္မကို အရင္ကေရာ ခု မာတီမွာပါ အားေပးတဲ့ စာဖတ္ ပရိသတ္အားလံုးကို ေလးစားလွ်က္
ေမဇူး