ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ တညတာ (၂၀၀၉ သႀကၤန္ ခရီးသြားမွတ္တမ္း- ၂)

နန္းၿမိဳင္ ဟိုတယ္မွာ သရဲ အေခ်ာက္ခံရတဲ့ အေၾကာင္းကို ေျပာမယ္ဆိုရင္ ဘာေၾကာင့္ ျပင္ဦးလြင္မွာ ညအိပ္ ျဖစ္ၾကတာလဲ ဆိုတာက ျပန္စရမယ္ ထင္တယ္ေနာ္။

ကၽြန္မတို ့ ပထမ ရည္ရြယ္ ထားတာက မံုရြာကို သြားၿပီး အေလာင္းေတာ္ ကႆဖကို ၀င္ဖူးၾကဖို ့ ပါ။ ဒါေပမဲ့ မုန္တိုင္း ရွိတယ္ဆိုၿပီး မိုးေတြ ရြာလာတာေၾကာင့္ အေလာင္းေတာ္ ကႆဖကို တက္တဲ့ ကားေတြ မထြက္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဗန္းေမာ္မွာ ညအိပ္တဲ့ ကၽြန္မတို ့တေတြရဲ့ အျပန္ ခရီးစဥ္ကို မူဆယ္ ဖက္က လွည့္ျပန္ဖို ့ ေျပာင္းလဲ လိုက္ရပါတယ္။

တကယ္လို ့ မူဆယ္ကို ေစာေစာ ေရာက္ခဲ့ရင္ လားရိႈးအထိ ဆင္းမယ္ စိတ္ကူး ခဲ့ေပမဲ့ မန္စီ-နန္  ့  ခမ္းလမ္းက ေျဖးေျဖးခ်င္း သြားရတာမို ့ မူဆယ္ကို ၀င္ခ်ိန္မွာ ညေန 4 နာရီထိုးေနပါၿပီ။ ဒါနဲ ့ပဲ မူဆယ္မွာ အိပ္ဖို ့ ဆံုးျဖတ္လိုက္ ၾကတာေလ။ ေနာက္ေန ့ မနက္မွာေတာ့ မူဆယ္က ျပန္ဆင္းၿပီး ျပင္ဦးလြင္မွာ ညအိ္ပ္မယ္လို ့ စဥ္းစားခဲ့ၾကတယ္။ ျပင္ဦးလြင္မွာ ညအိပ္ၿပီး ေနာက္ေန ့မွာ ဓါတ္ေတာ္ခ်ိဳင့္ ေရတံခြန္ကို သြားၾကမယ္ေပါ့။

ပထမ စီစဥ္ထားတဲ့ အထဲမွာ မပါတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဟိုတယ္က Booking မလုပ္ရေသးပါဘူး။ ကၽြန္မတို ့က အစီအစဥ္ဆြဲၿပီး အိပ္မယ္လို ့ စီစဥ္ထားတဲ့ ၿမိဳ ့ေတြဆို ဟိုတယ္က Booking ႀကိဳယူ ထားၿပီးသားေလ။ ခုေတာ့ ျပင္ဦးလြင္မွာ တည္းဖို ့ ဟိုတယ္ စဥ္းစားေတာ့ နန္းၿမိဳင္ ဟိုတယ္ရဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ပဲ ကၽြန္မတို ့ဆီမွာ ပါတယ္ေလ။

အဲဒီ ဟိုတယ္က သရဲေခ်ာက္တာ နာမည္ႀကီးတယ္ေနာ္လို ့ ကၽြန္မတို ့ ေျပာျဖစ္ၾကေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ တည္းဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက သူ တည္းတာ ၃ခါ ရွိၿပီ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ဆိုတာနဲ ့ တျခား ေရြးစရာလည္း အဆင္သင့္ မရွိတာနဲ ့ နန္းၿမိဳင္    ဟိုတယ္မွာ အခန္းလွမ္းယူ လိုက္ပါတယ္။ မူဆယ္ကေန လွမ္းၿပီး ဖုန္းဆက္လိုက္တာပါ။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းပါတဲ့ တျခား ခရီးသြား အဖြဲ ့ကလည္း နန္းၿမိဳင္မွာပဲ အခန္း ယူထားတယ္လို ့ ဟိုတယ္ ကေျပာေတာ့ ကၽြန္မတို ့လည္း အဲဒီမွာပဲ ေသခ်ာေပါက္ အခန္းယူ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဟိုတယ္က ကၽြန္မ လိုခ်င္တဲ့ အခန္း ၇ခန္း ရမရ မသိေသးဘူးလို ့ ေျပာပါတယ္။ မနက္ျဖန္ မနက္မွ ေသခ်ာေပါက္ သိမွာမို ့ ထပ္ဆက္ပါတဲ့ေလ။

မူဆယ္ကေန မနက္ေစာ ထြက္လာေပမဲ့ ကၽြန္မတို ့ကား တာယာ ၂လံုး ပြင့္သြားတာေၾကာင့္ ျပန္ဖာ ေနရတာနဲ ့ ၁၀၅မိုင္ စစ္ေဆးေရး ဂိတ္က ထြက္ခ်ိန္မွာ မနက္ ၉နာရီ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမးတံုးကလည္း အခန္းရဖို ့ မေသခ်ာ ေသးပါဘူးတဲ့။

ဒီလိုနဲ ့ လားရိႈးကိုေရာက္ေတာ့ ေန ့ခင္း ၂နာရီ ထိုးေနၿပီ။ အဲဒီမွာ ထမင္း၀င္စားရင္း နန္းၿမိဳင္ဟိုတယ္ကို လွမ္းေမး ေတာ့ ကၽြန္မ မွာထားတဲ့ အခန္း၇ခန္းလံုး ရတယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ၀မ္း သာသြားပါတယ္။ ေန ့လည္စာ စားၿပီးေတာ့ ခရီး ဆက္ ထြက္ခဲ့ၾကတာ ျပင္ဦးလြင္ ၀င္ေတာ့ ည ၁၀နာရီ ထိုးေနခဲ့ၿပီ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူေတြက အရမ္း ပင္ပန္းၿပီး အိပ္ခ်င္ ေနၾကၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္အခန္းေသာ့ ကိုယ္ဆြဲၿပီး ကၽြန္မတို ့ တည္းရမဲ့ အေဆာင္-၁ ကို လာခဲ့ၾကပါတယ္။ (အခန္းနံပါတ္ေတြေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူးေနာ္။ ေတာ္ၾကာ နန္းၿမိဳင္ ဟိုတယ္က ကၽြန္မကို ေခ်ာင္းရိုက္လိမ့္မယ္။)

အေဆာင္က အက်ယ္ႀကီးပါ။ အခန္းက ေအာက္ထပ္မွာ ၅ခန္း၊ အေပၚထပ္မွာ ၂ခန္း ရတာ  မို ့ အေပၚထပ္မွာ ေယာက်ာ္းေလးေတြ ေနခိုင္းၿပီး ေအာက္ထပ္ ၅ခန္းကို မိန္းကေလးေတြ ခြဲယူ လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရမိုး ခ်ိဳးၿပီး အိပ္ဖို ့ ျပင္ဆင္ ၾကတာေပါ့။ သူမ်ားေတြ အိပ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက မအိပ္ႏိုင္ ေသးပါဘူး။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းပါတဲ့ ခရီးသြား ကားက ဟိုတယ္ကို မေရာက္ေသးပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ ျပင္ဦးလြင္ကိုေတာ့ ေရာက္ေနၿပီ။ သူတို ့ ထမင္းစားေနတံုးမို ့ ကၽြန္မကို လာခဲ့မယ္ မအိပ္နဲ ့အံုးတဲ့။ ကၽြန္မ အခန္းထဲ ၀င္၀င္ခ်င္း ခံစားရတာက စိတ္ မသန္ ့တာပါ။ တမ်ိဳးႀကီးပဲလို ့ ထင္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက မေၾကာက္တတ္သူ ေလ။ ဒီေတာ့ အခန္းတံခါးေတြ လိုက္စစ္ရင္း ျပတင္းတံခါး တခ်ိဳ ့ပြင့္ေနတာ ေတြ ့လို ့ တျခားအခန္းေတြကို စစ္ဖို ့ လိုက္ေျပာ လိုက္ေသးတယ္။

အခန္း ၅ခန္းမွာ ကၽြန္မတို ့ အခန္းက အလယ္ခန္း။ ကၽြန္မတို ့ရထားတာက ဟိုဘက္မွာ ၂ခန္း၊ ဒီဘက္မွာ ၂ခန္းစီ ရွိတယ္။ ၾကားထဲမွာ တျခား အခန္းေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ည ၁၁ နာရီ ေလာက္မွာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းပါတဲ့ ခရီးသြား ကားႀကီး နန္းၿမိဳင္ ဟိုတယ္ကို ၀င္လာပါတယ္။ သူတို ့ အုပ္စုထဲက တခ်ိဳ ့က အေဆာင္-၁ ရဲ့ က်န္ေနတဲ့ အခန္းေတြ မွာပါ။

သူငယ္ခ်င္းကို ကၽြန္မ ထြက္ေတြ ့ခ်ိန္မွာ သူတို ့အဖြဲ ့က ကားေပၚက ပစၥည္းေတြ ဆြဲခ်ရင္း ကိုယ့္အခန္း သူ ့အခန္း ၀င္ၾကရင္း ဆူညံေနတာ ေန ့ခင္းလိုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ေပါ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို ့ အဖြဲ ့က တခ်ိဳ ့က သရဲေျခာက္တယ္လို ့ ထင္ရ ႏိုင္တဲ့ ကိစၥ တခ်ိဳ ့ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။

သူငယ္ခ်င္းနဲ ့ စကားေျပာၿပီး ျပန္၀င္လာခ်ိန္မွာ အတူတူ အိပ္တဲ့ အခန္းေဖာ္ ညီမေလးက ေရေသာက္ခ်င္တယ္ ဆိုတာ ေၾကာင့္ ေရေတာင္းေပးဖို ့ တျခားအခန္းကို ကၽြန္မ တံခါး သြားခါက္ခဲ့ပါတယ္။ ေရယူၿပီး ျပန္လာခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းက ဖုန္းလွမ္းဆက္ ပါတယ္။

“ယူတို ့ အိပ္တဲ့ အေဆာင္-၁က သရဲေခ်ာက္တာ နာမည္ႀကီးတယ္ေနာ္။ ညက်ရင္ သတိထားအိပ္။ ေရဘံုဘိုင္ေခါင္း ေတြက ညက်ရင္ ဖြင့္တဲ့သူ မရွိပဲ ေရေတြ က်က် လာတတ္တယ္”တဲ့ ။ သူကေတာ့ အေဆာင္-၂ မွာတဲ့ေလ။ သူက ေစာေစာ ထဲက နန္းၿမိဳင္က သရဲေခ်ာက္တာ နာမည္ႀကီးတယ္ေနာ္နဲ ့ ေနာက္ေနတာေလ။

ကၽြန္မက မေၾကာက္တတ္ေပမဲ့ ပါလာတဲ့သူေတြက ေၾကာက္တတ္ေတာ့ သူ ့ကိုေတာင္ မဟုတ္တရုတ္ေတြ ေလွ်ာက္ မေျပာဖို ့က်ိန္းေနခဲ့တာ။ ေရေသာက္ၿပီးလို ့ ေရဘူးသြားျပန္ေပးခ်ိန္မွာ အဲဒီအခန္းနဲ ့ ကပ္ရက္က အသက္နဲနဲငယ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ့ ညီမေတာ္ေလးေတြ ေနတဲ့ အခန္းက ငိုသံၾကားရပါတယ္။ ဒါနဲ ့ စိုးရိမ္ၿပီး တံခါးေခါက္လိုက္ေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာ တစ္ေယာက္ က တရႈံ ့ရံႈနဲ ့ ငိုေနၿပီ။ က်န္တဲ့ ၂ေယာက္ကလည္း မ်က္လံုး အျပဴးသားေလးေတြနဲ ့ ထိုင္ေနပါတယ္။ သူတို ့အခန္းက ၃ယာက္ အိပ္တာေလ။

ဘာျဖစ္တာလဲဆိုေတာ့ မငိုတဲ့ တစ္ေယာက္က သူတို ့၂ေယာက္ အတူတူ အိပ္ေနၾကရင္း ၂ေယာက္လံုး တျပိဳင္နက္ ထဲ ဘီလူးစီးသလို လႈပ္လို ့မရဘူးတဲ့။ အတင္းရုန္းေတာ့လည္း မရပဲ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ၂ေယာက္လံုး ျပိဳင္တူ လႈပ္လို ့ရပါသတဲ့ ခရီးပန္းလာလို ့ ျဖစ္တာေနမွာပါလို ့ ေျပာေပမဲ့ ငိုေနတဲ့ တစ္ေယာက္ကေတာ့ မရပ္ပါဘူး။ ဒါနဲ ့ ငိုေနတဲ့ တစ္ေယာက္ကို ဟိုဘက္ အခန္းက အမေတြဆီမွာ သြားအိပ္ ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။

က်န္တဲ့ ၂ေယာက္ကေတာ့ အိပ္ရဲပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ စိတ္မခ်တာေၾကာင့္ သူတို ့အခန္းကို ေသာ့ခတ္ ပိုက္ဆံအိတ္ ေလာက္သာ ယူလာ ခိုင္းၿပီး ကၽြန္မတို ့အခန္းကို ၁ေယာက္၊ ကပ္ရက္က အမတို ့ အခန္းကို ၂ေယာက္ ပို ့လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္က လံုး၀ကို တိတ္ဆိတ္ေနျခင္း မရွိေသးပါဘူး။ အသစ္၀င္လာတဲ့ ခရီးသြား အဖြဲ ့ေတြ ေရခ်ိဳးေနတံုး၊ အခန္း ကူးေနၾကတံုး၊ အေပၚထပ္ ဧည့္ခန္းမွာ ေယာက်ာ္းေလးေတြ ေဘာလံုးပြဲ ၾကည့္လို ့ ေကာင္းတံုးပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတို ့ အဖြဲ ့ ကေတာ့ တိုက္ပြဲ စေနပါၿပီ။

ဒါနဲ ့ အခန္း ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ကုတင္၂လံုးပူးၿပီး ေစာစာက ဘီလူးစီးတယ္လို ့ ေျပာတဲ့ ညီမေလးကို အလယ္မွာ ထားသိပ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းေဖာ္နဲ ့ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း မ်က္လံုးခ်င္း စကားေျပာ လိုက္ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းေတာ့ စၿပီလားေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ပင္ပန္းေနတဲ့ ကေလးေတြ စိတ္အထင္ေၾကာင့္ပါလို ့ပဲ ယူဆပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးထဲက ပုတီးကိုေတာ့့ အျပင္ကို ထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ကို ေကာက္ ႏိွပ္လိုက္ေတာ့ သူက ဖုန္းကိုင္ကိုင္ခ်င္း သရဲေခ်ာက္ ခံရ္ၿပီလားတဲ့။ သူ ့အေမးကို ရယ္လည္းရယ္ခ်င္ ေဒါသလည္း ထြက္သြား ပါတယ္။ မဟုတ္ပါဘူးလို ့ ေျပာလိုက္ရေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သိပ္ မသကၤာပါဘူး။

လက္ထဲက ပုတီးကို ကိုင္ရင္း အိပ္ရာထဲ လွဲခ်လိုက္ပါတယ္။ အိပ္ဖို ့ႀကိဳးစားတာ ၁၀ မိနစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးပါဘူး။ အခန္းေပါက္၀မွာ လူရိပ္ေတြနဲ ့ ေျခသံေတြ ၾကားရျပန္ပါတယ္။ ကၽြန္မ အိပ္တာက         ၀င္ေပါက္နဲ ့ တည့္တည့္မို ့ အခန္း၀မွာ လူ ရပ္တာနဲ ့ ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ တံခါးေခါက္သံနဲ ့ ေခၚသံ ၾကား ရခ်ိန္မွာေတာ့ ဒါ ပံုမွန္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို ့ ကၽြန္မတို ့၂ေယာက္ တၿပိဳင္နက္ထဲ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။

တံခါးဖြင့္ေပးခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္ ၃ေယာက္ အိပ္ေသာ အခန္းမွ ညီမငယ္ တစ္ေယာက္ အခန္းကို ထပ္မံ ေရာက္ရွိခဲ့ပါ တယ္။ က်န္တဲ့ ၂ေယာက္ကေတာ့ ေစာေစာက အမေတြရွိတဲ့ ၄ေယာက္ အခန္းကို ကူးသြားခဲ့ၾကၿပီ။ ခုဆို ကၽြန္မတို ့အခန္းမွာ ၄ေယာက္၊ ဟိုဘက္ေထာင့္ အခန္းမွာ ၆ေယာက္ ျဖစ္သြားၿပီ။ တျခား လူႀကီး၂ေယာက္ အိပ္တဲ့ အခန္းကေတာ့ ဘာသံမွ မၾကားရတာေၾကာင့္ ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ သူတို ့က လူႀကီးေတြ ဆိုေတာ့ ျပႆနာ မရွိေလာက္ဘူးေပါ့။

ကၽြန္မအခန္းေဖာ္ ညီမေလးက သတၱိ ေကာင္းစြာ ပုတီးတစ္ကံုး လည္ပင္းမွာ ဆြဲၿပီး ၆ေယာက္ အခန္းကို ကူးသြားခဲ့ ေသးတယ္။ အဲဒီမွာလည္း ေနာက္ကူးလာတဲ့ အခန္းက ညီမေလး ၁ေယာက္က သူ ့လည္ပင္းကို လက္၂ဖက္နဲ ့ လာညွစ္တာ ခံစားရတယ္ဆိုၿပီး ငိုေနပါတယ္။ သူ ့ကို မငိုေအာင္ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ျပန္လာခ်ိန္က စလို ့ အခန္းေဖာ္ ညီမေလးဟာ ၾကက္သီးေတြ ထၿပီး တခ်ိန္လံုး ေက်ာခ်မ္းေနေတာ့တာ တညလံုးပါပဲ။

အခန္းထဲက ကုတင္ ၂လုံံးေပၚမွာ လူ ၄ေယာက္ စုၿပီး အိပ္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္မက နံရံကို ေက်ာေပး အိပ္တာဆိုေတာ့ မေၾကာက္တတ္ တာေတာင္မွ စိတ္ေတာ့ သိပ္မလံုလွဘူး။ ေနာက္ေက်ာမွာ ျပတင္း တံခါးကလည္း ကပ္ရက္ မဟုတ္လား။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေၾကာက္စိတ္ထက္ တလမ္းလံုး ပင္ပန္းလာေတာ့ အိပ္ခ်င္စိတ္က အရမ္းကို ျဖစ္ေနၿပီ။ အိပ္ေပ်ာ္သြားလို ့ သရဲေတြ ့ခါမွ ေတြ ့ေရာ အိပ္ခ်င္လွၿပီ။

ကၽြန္မ အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့မဲ့ ဆဲဆဲမွာပဲ အခန္းေဖာ္ ညီမေလးရဲ့ ရင္ေခါင္းထဲက လာတဲ့ အသံႀကီးနဲ ့

“အမ အိပ္ၿပီလား။ မအိပ္နဲ ့အံုးေနာ္” ဆိုတာနဲ ့ လန္ ့ျဖန္ ့ၿပီး မ်က္လံုးကို ဖြင့္ရင္း

“မအိပ္ေသးဘူး။ မေၾကာက္နဲ ့ေနာ္” လို ့ လွမ္းႏွစ္သိမ့္ ရပါတယ္။ သရဲေခ်ာက္ေသာ အခန္းမွ လာေသာ ညီမငယ္ ၂ေယာက္ကေတာ့ အလယ္ေခါင္မွာ ႏွစ္ခ်ိဳက္ လံုၿခံဳ စိတ္ခ်စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကၿပီေလ။  ကၽြန္မမွာေတာ့ မ်က္လံုးကို အသာကုန္ ျပဴးေအာင္ လုပ္ရင္း ပုတီး စိတ္ရျပန္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ ့ ငိုက္မယ္ႀကံလိုက္ အမ မအိပ္နဲ ့ေနာ္လို ့ အလန္ ့တၾကား ထေအာ္သံေၾကာင့္ မ်က္လံုး ျပန္ျပဴးလိုက္နဲ ့ ည ၂နာရီေက်ာ္ သြားပါၿပီ။ ခဏေနေတာ့ ရႈးေပါက္ခ်င္တယ္ဆိုတာေၾကာင့္ သူတို ့ကို ရႈးထတည္ရင္း ကၽြန္မွာ မ်က္လံုးက်ယ္ ေအာင္ မက္မန္းသီးေတြ သၾကားလံုးေတြ ထစား ရပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္မလည္း အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့မွာ။ သူတို ့ အေျခအေနကို ၾကည့္ရတာ ကိုယ္ပဲ အိပ္မေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္ၿပီး သူတို ့ကို ထိုင္ေစာင့္ ေပးရမဲ့ပံုပါ။

ကၽြန္မရဲ့ အိပ္ခ်င္စိတ္ေတြ လံုး၀ကို ကြယ္ေပ်ာက္ သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်းဇူးရွင္ေလးေတြက ေစာင့္မဲ့သူ ရွိတာမို ့ စိတ္ခ်လက္ခ်နဲ ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတာ ထေတာင္ မေခၚၾကည့္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မမွာသာ အိပ္လို ့ကလည္း မေပ်ာ္ေတာ့ တာမို ့ ပုတီးစိတ္ရင္း သူတို ့ကို ထစမ္းရင္းနဲ ့သာ အခ်ိန္ကုန္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မက မေၾကာက္တတ္ေတာ့ သရဲဆိုရင္ မွန္ထဲမွာ ျမင္ရတယ္ ဆိုတာေၾကာင့္ မွန္ ထထ ၾကည့္တာလည္း ခဏ ခဏပါပဲ။ ဘာမွ မေတြ ့ရပါဘူး။ မနက္ ၅နာရီ ထိုးခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တာနဲ ့ ေရခ်ိဳးၿပီး သူတို ့ေတြ အားလံုးကို ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ ျပန္ခိုင္းရပါေတာ့တယ္။

အဲဒီေတာ့မွ ညက ေၾကာက္လို ့ တိတ္ဆိတ္ေနၾကတဲ့ မမေတြရဲ့ ဖြင့္ဟ ၀န္ခံခ်က္ေတြ တန္းစီၿပီး ၾကားရေတာ့တာပဲ။ ပထမဆံုး ဘီလူးစီးတယ္ ဆိုၿပီး ထငိုတဲ့ တစ္ေယာက္က သူအိပ္ေနတဲ့ ေဘးမွာ အကၤ်ီအျဖဴနဲ ့ တစ္ေယာက္၊ အညိဳနဲ ့ တစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး သူ ့ကို ငံု ့ၾကည့္ေနသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူ ့ရဲ့ လည္ပင္းကို တစ္ေယာက္က ဖိထားပါသတဲ့ေလ။ သူ ရုန္းေပမဲ့ ဘယ္လိုမွ မရဘူးတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ၾကမွ လႈပ္လို ့ ရလာတာတဲ့။

သူနဲ ့ အတူတူ တကုတင္ထဲ အိပ္ၿပီး သူ ့လိုပဲ ဘီလူး စီးတယ္လို ့ ထင္တဲ့ တစ္ေယာက္ကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သလို မေပ်ာ္သလို ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အေပၚထပ္ကေန မိန္းမတစ္ေယာက္ ဆင္းလာၿပီး ေရခ်ိဳးခန္း ျပတင္းေပါက္ကေန ၀င္လာပါသတဲ့။ ေနာက္ၿပီး နင္တို ့ေတြ ဘယ္ောက္ ပိတ္ထားထား ၀င္လို ့ရတယ္ ဆိုၿပီး ေရခ်ိဳးခန္း တံခါးေပါက္ဘုကို လွည့္ဖြင့္ ျပတယ္တဲ့။ ေနာက္ၿပီး အေရွ ့တံခါးေပါက္ကိုလည္း ၀င္ထြက္လို ့ရတယ္ဆိုၿပီး လိုက္ဖြင့္ ျပေနတယ္တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လႈပ္မရ၊ ရုန္းမရႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၿပီး ေနာက္မွ ၂ေယာက္ထဲ တၿပိဳင္နက္ ထလို ့ရခဲ့ ၾကတာတဲ့ေလ။

ဒုတိယ အခန္းက ညီမငယ္ တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ ့ လည္ပင္း လာညွစ္ပါသတဲ့။ ေနာက္ တစ္ေယာက္ ကိုလည္း လည္ပင္းညွစ္ထားၿပီး နားထဲမွာ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး လာေအာ္ေနသတဲ့။ လူ ၆ေယာက္ စုအိပ္တဲ့ အခန္းကေတာ့ လူမ်ားခ်ိန္မွာ အားရွိသြားၿပီး ျပန္အိပ္ၾကတာ အလယ္ေခါင္မွာ အိပ္တဲ့ တစ္ေယာက္ကို ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကေန ကုတင္ေပၚက လာဆြဲခ် ပါသတဲ့ေလ။ သူ အလန္ ့တၾကား ထေအာ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို ့မအိပ္ရဲ ၾကေတာ့ပါဘူး။  အျပင္လည္း မထြက္ရဲပဲ တညလံုး ပုတီး စိတ္တဲ့သူစိတ္၊ အမွ်ေ၀တဲ့သူ ေ၀နဲ ့ မိုးလင္း သြားပါသတဲ့။

လူႀကီးေတြ ခ်ည္းပဲ ေနတဲ့ ေနာက္တစ္ခန္း မွာၾကေတာ့ သူတို ့ဆီက ဘာမွ အသံမၾကားလို ့ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး ထင္ေပ မဲ့ ေရဘံုဘိုင္္က ေရေတြ က်က်လာတာ၊ သူတို ့ အိပ္တဲ့ ကုတင္ကို တညလံုး ပုခက္လို လႊဲေနတာကို ခံစားခဲ့ရပါတယ္တဲ့။ သရဲ ေခ်ာက္တယ္လို ့ စိတ္ထင္တာလို ့ ေေျပာရင္လည္း တစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ပဲ တစ္အုပ္စုလံုး နီးပါး ျဖစ္တာဆိုေတာ့ ဘယ္လို ေျပာရမလဲေပါ့ေနာ္။

ထူးထူးျခားျခား ဘာမွ မျဖစ္တာ ဆိုလို ့ ေယာက်ာ္းေလးေတြ ေနတဲ့ အခန္း ၂ခန္းရယ္၊ ကၽြန္မတို ့ အခန္းရယ္ပဲ ေျပာ ရမယ္ ထင္တယ္။ ဒါေတာင္ ကၽြန္မ စိတ္ေနတဲ့ ပုတီးဟာ ေအာက္ကေန လူတစ္ေယာက္ လာလာ ေဆာင့္ဆြဲသလို ခဏခဏ လြတ္လြတ္ က်သြားတတ္တယ္။ အိပ္ငိုက္လို ့ လက္ထဲက ျပဳတ္က်တာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ သူ ့ဘာသာသူ ျပဳတ္ျပဳတ္က်တာေလ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မလည္း လက္က ကိုင္မစိတ္ပဲ အိပ္ရာထဲ ခ်ၿပီး စိတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ လာဆြဲလို ့ မရေအာင္။

ကၽြန္မတို ့ေတြက သရဲေျခာက္ခံရတယ္လို ့ ေျပာရမွာလည္း ရွက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ညတံုးက အျဖစ္အပ်က္ကိုလည္း ျပန္မေျပာပဲ မေနႏိုင္ဆိုေတာ့ ထမင္းစားခန္းမွာ မနက္စာ breakfast စားရင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ ကၽြန္မ သူငယ္ ခ်င္းပါတဲ့ ခရီးသြားအဖြဲ ့က အန္တီတို ့ကလည္း သူတို ့အခန္းမွာ တညလံုး ေရေတြ က်က်လာတာ၊ ျပန္ပိတ္လည္း ျပန္က်တာ ပဲတဲ့။ ေနာက္ၿပီး ကုတင္ကို တညလံုး ပုခက္လႊဲသလို လာလႊဲေနတာ သူတို ့လည္း ခံစားရပါတယ္တဲ့။

ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ၿပီးမွ အခန္းထဲ ၀င္အိပ္ၾကတဲ့ ခ်ာတိတ္ငယ္ေတြရဲ့ အခန္းမွန္ကို လာလာ ေခါက္တာ၊ ေယာက်ာ္းေလး ေတြဆိုေတာ့ အယံုအၾကည္လည္းမရွိ ေၾကာက္လည္း မေၾကာက္တတ္ေတာ့ မွန္တံခါးကို သြားဖြင့္ၾကည့္ရင္ ဘယ္သူမွ မရွိတာ၊ ေက်ာခိုင္းၿပီး ျပန္ထြက္ရံု ရွိေသး တံခါးေခါက္သံ ျပန္ၾကားရတာေၾကာင့္ ထပ္မၾကည့္ရဲေတာ့တာ အားလံုးဟာ စိတ္အထင္ႀကီးပဲ ေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး ထင္ပါတယ္ေနာ္။

ညက အရွိန္နဲ ့ မဟာ အံ့ထူးကံသာ ဘုရားမွာ ခါတိုင္းထက္ ပိုၾကာေအာင္၊ ဘုရားရွစ္ခိုးၾကတာလဲ အမွတ္တရ တစ္ခု ပါပဲ။ သရဲေခ်ာက္တာ တကယ္ ဟုတ္မဟုတ္ မေျပာတတ္ေပမဲ့ နန္းၿမိဳင္ ဟိုတယ္မွာ အိပ္ခဲ့တဲ့ ညတစ္ညကိုေတာ့ ကၽြန္မတို ့ အၿမဲ အမွတ္တရ ရွိေနမွာကေတာ့ အေသအခ်ာပါေနာ္။

(ကၽြန္မမွာ ဘယ္သူ ့ကိုမွ ထိခိုက္ နစ္နာ ေစခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိဘူးဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္။ ႀကံဳခဲ့ရ တာကို အမွတ္တရ အေနနဲ ့သာ ျပန္ေရးျပတာပါလို ့)